I KONGRES DOBREGO IMIENIA Warszawa, 23 czerwca 2014, Foksal 3/5

Obecna sytuacja i perspektywy walki o Dobre Imię Polski

Program:

g. 15.00 -15.05 Maciej Świrski – Prezes Fundacji Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga Przeciw Zniesławieniom

Otwarcie konferencji

15.05 -15.20 Prof. Piotr Gliński – Przewodniczący Rady Programowej Prawa I Sprawiedliwości Walka o dobre imię Polski elementem budowy społeczeństwa obywatelskiego

15.20 – 15.35 Prof. Zdzisław Krasnodębski – poseł do Parlamentu Europejskiego Znaczenie kapitału kulturowego w stosunkach międzynarodowych

15.35 – 15.50 Ryszard Czarnecki – poseł do Parlamentu Europejskiego Wykorzystanie instytucji Unii Europejskiej do walki o dobre imię Polski

15.50 -16.05 Prof. Jan Żaryn – Redaktor naczelny „W sieci historii” Zniesławianie Polski – wyzwanie nie tylko dla historyków

16.05 -16.20 Dorota Arciszewska Mielewczyk – Poseł na Sejm RP Prace Zespołu Parlamentarnego ds. Mniejszości Polskiej w Niemczech

16.20 – 16.50 Dyskusja

16.50 -17.10 Przerwa

17.10 -17.25 Mec. Monika Brzozowska – Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga Przeciw Zniesławieniom Dobre imię narodu w praktyce polskiego prawa cywilnego i karnego

17.25 -17.40 Mec. Lech Obara – Stowarzyszenie „Patria Nostra” Określenie „polskie obozy koncentracyjne” w praktyce polskiego wymiaru sprawiedliwości

17.40-17.55 Mec. Stefan Hambura Tzw. „polskie obozy koncentracyjne” a niemieckie prawodawstwo.

17.55 -18.40 Dyskusja i podsumowanie

 

 

 

 

O Reducie

 

Polacy  podczas wojny walczyli przeciwko agresorom zarówno z zachodu jak i wschodu, budując najpotężniejszą konspirację okupowanej Europy i wystawiając czwartą co do liczebności armię państw wojujących w II wojnie światowej. Dla przeciętnego Polaka sprzed 25 lat były to fakty historycznie oczywiste.

W ciągu lat istnienia III RP okazało się, że w świecie panuje zupełnie inne przekonanie – że to Polacy są współwinowajcami II wojny światowej, a o ofiarach polskich mało kto słyszał. I że istniały „polskie obozy koncentracyjne”, że obok mitycznych nazistów Holokaustowi są winni Polacy.

Prezesem Fundacji jest:

 

W skład Rady Fundacji wchodzą :

Rada Fundacji

Prof. Piotr Gliński

Profesor socjologii i magister ekonomii, wykładowca akademicki, w latach 2005–2011 przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.

Studiował w Instytucie Nauk Ekonomicznych oraz w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1978 roku uzyskał tytuł magistra w zakresie ekonomii. Odbył studia doktoranckie w Zakładzie Badań nad Stylami Życia Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W 1984 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych. Habilitował się również w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w 1997. W 2008 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Od końca lat 70. związany z Instytutem Filozofii i Socjologii PAN. W latach 1997-2005 kierował Zakładem Społeczeństwa Obywatelskiego. Profesor zwyczajny, kierownik katedry Socjologii Struktur Społecznych Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku.

Aktywny w pracach organizacji pozarządowych.

Wielokrotnie przebywał na stażach zagranicznych, w tym w Uniwersytecie Stanforda na stypendium Fundacji Forda, prowadził wykłady na uczelniach europejskich. W latach 70. i 80. działacz opozycji demokratycznej. W stanie wojennym pracownik spółdzielni „Alpinex”.

Mieszka w Warszawie. Żonaty, ma córkę.

Mec. Wiesław Johann

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (1964).1964-1970 podprokurator w Prokuraturze Rejonowej dla Dzielnicy Śródmieście w Warszawie, 1971-1981 radca prawny w Stowarzyszeniu Autorów ZAiKS, 1973-1981 dziennikarz w Polskim Radiu.

Po 13 XII 1981 działacz „S”, obrońca w procesach politycznych m.in. Radia „S”, MRKS, doradca Prymasowskiego Komitetu Pomocy, współrealizator (m.in. ze Stefanem Bratkowskim, z Dariuszem Fikusem, Maciejem Iłowieckim, Jackiem Fedorowiczem, Maciejem Łukaszewiczem) podziemnej gazety dźwiękowej; autor publikacji w prasie podziemnej, m.in. w „Tygodniku Mazowsze” (udostępniał redakcji swoje mieszkanie), działacz Komitetu Pomocy Aresztowanym i Duszpasterstwa Ludzi Pracy, współorganizator występów niezależnych bardów, członek Rady SDP, opiekun prawny przy rejestracji KZ „S”.

Po 1989 pełnomocnik rządu ds. zlikwidowania Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, przewodniczący Komisji Rewindykacyjnej ds. Zwrotu Majątku Związkom Zawodowym i Organizacjom Społecznym, członek Okręgowej Rady Adwokackiej, członek Rady SDP. 1996-2007 sędzia Trybunału Konstytucyjnego, od 1996 wykładowca w Collegium Civitas, od 2006 sędzia w stanie spoczynku.
Autor Komentarza do Prawa o Stowarzyszeniach i wielu publikacji dot. prawa karnego, autorskiego, prasowego.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2008), odznaką Za Zasługi dla Adwokatury.

Prof. Andrzej Nowak

Profesor zwyczajny w Instytucie Historii PAN w Warszawie, kierownik Zakładu Historii Europy Wschodniej i Studiów nad Imperiami XIX-XX wieku tamże (zatrudniony w IH PAN od 1991); od 2004 r. także profesor i kierownik Zakładu Dziejów Europy Wschodniej w Instytucie Historii UJ; od końca 1994 r. do 2013 roku redaktor naczelny dwumiesięcznika „Arcana”. Specjalizuje się w zakresie historii politycznej i intelektualnej Europy Wschodniej, stosunków polsko-rosyjskich oraz studiów porównawczych nad imperiami XIX-XX wieku. Wykładał historię Polski i Rosji m.in. na uniwersytetach amerykańskich (Columbia, Harvard, Rice), angielskich (Cambridge, University College of London), a także w Brnie (Univ. Masaryka), Tokio (Tokyo Univ.), Dublinie (Univ. College of Dublin).

W latach 1996-2005 zatrudniony jako profesor – wykładowca historii stosunków międzynarodowych w Wyższej Szkole Biznesu w Nowym Sączu; w latach 2000-2002 prowadził wykłady i seminarium magisterskie w Studium Europy Wschodniej na Uniwersytecie Warszawskim; w latach 2003-2008 prowadził wykłady i seminarium w Center for European Studies, UJ; wykładał także w Collegium Civitas. Członek Polsko-Rosyjskiej Komisji Historycznej PAN-RAN; kolegium redakcyjnego „Kwartalnika Historycznego”, „Dziejów Najnowszych”, a także redaktor naczelny „Studiów z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”.

Od 1980 roku zaangażowany w działalność publicystyczną. Najpierw, w latach 1980. w ramach tzw. drugiego obiegu, poświęconą głownie stosunkom Polski z jej wschodnimi sąsiadami (współpracował m.in. z „Arką”, „Miesięcznikiem Małopolskim”, „Alternatywami”, „Tumultem”). Od 1988 do 1991 sekretarz redakcji, a w latach 1991-1994 redaktor naczelny wywodzącego się z „podziemia” dwumiesięcznika „Arka”.

Publikacje:

Opublikował 29 książek (w tym 20 autorskich oraz 9 pod swoją redakcją lub współredakcją), a także blisko 200 artykułów i recenzji naukowych w czasopismach akademickich, materiałach pokonferencyjnych i pracach zbiorowych w Polsce, Rosji, Stanach Zjednoczonych, Włoszech, Litwie, Czechach, Białorusi, Ukrainie, na Węgrzech, na Słowacji, w Rumunii, Serbii i Niemczech. Jest autorem ponad 500 artykułów publicystycznych.

Ważniejsze książki: Polska i „trzy” Rosje. Studium polityki wschodniej Józefa Piłsudskiego (do kwietnia 1920 roku), Kraków 2001 (2 wyd.: Kraków 2009); Karol Wojtyła – Jan Paweł II: kronika życia i pontyfikatu, Kraków 2005; Historie politycznych tradycji. Piłsudski, Putin i inni, Kraków 2007; History and Geopolitics: A Contest for Eastern Europe, Warsaw 2008; Imperium a ti druzi. Rusko, Polsko a moderni d?jiny východni Evropy, Brno 2010; Od Polski do post-polityki. Intelektualna historia zapaści RP, Kraków 2010; Imperiological Studies. A Polish Perspective, Kraków 2011; Czas walki z Bogiem. Kościół na straży wolności Polaków, Kraków 2011; Strachy i Lachy. Przemiany polskiej pamięci (1982-2012), Kraków 2012; Intelektualna historia III RP. Rozmowy z lat 1991-2012, Warszawa 2013.

Nagrody: Nagroda im. Jerzego Giedroycia – za obronę polskiej racji stanu: 2012; Wacław Jędrzejewicz History Medal – przyznana przez Instytut Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku: 2011; Nagroda (naukowa) im. Włodzimierza Pietrzaka – za badania nad dziejami Europy Wschodniej: 2011; Nagrody Rektora UJ za wybitne osiągnięcia naukowe: 2009, 2010, 2011; Nagrody KLIO – za najlepszą książkę historyczną: za rok 1995 – II stopnia (za „Jak robić rosyjskie imperium”), za rok 1998 – II stopnia (za „Kronikę Polski”) oraz za rok 2001 – I stopnia (za „Polska i trzy Rosje…”); Nagroda im. Jerzego Łojka za prace poświęcone tradycjom walki niepodległościowej: 1999; Nagroda „Przeglądu Wschodniego”: za najlepszą książkę z dziejów Europy Wschodniej: 1995 (za „Między carem a rewolucją…”)

Nagroda Fundacji POLCUL – za działalność publicystyczną w II obiegu: 1989.

Józef Orzeł

W 1968 ukończył ekonometrię w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1978 uzyskał stopień naukowy doktora z zakresu filozofii.

Prowadził działalność wydawniczą, kierował spółką akcyjną Municipium. W 1990 znalazł się wśród założycieli Porozumienia Centrum. W 1991 został wybrany posłem na Sejm z listy PC. W 1993 nie ubiegał się o reelekcję i wycofał z polityki. Był zastępcą redaktora naczelnego Tygodnika Solidarność i Expressu Wieczornego.

Zajmuje się działalnością ekspercką w zakresie promocji i zarządzania projektami z zakresu społeczeństwa informacyjnego i edukacji cyfrowej. Jest wiceprezesem Stowarzyszenia “Miasta w Internecie” i przewodniczącym “Koalicji na rzecz Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego”. Jest współzałożycielem (razem z Rafałem Ziemkiewiczem)  Klubu Ronina oraz jego szefem, a także jednym z dwóch fundatorów (obok Macieja Świrskiego) Fundacji Reduta Dobrego Imienia.

Jan Pietrzak

Twórca i lider dwóch satyrycznych kabaretów: studenckiego w Hybrydach (lata 60-67) i Kabaretu pod Egidą (od 67 do…?). Autor tysięcy piosenek, monologów, felietonów oddających polskie nastroje i realia ostatniego półwiecza. Niezrównany komentator społecznych i politycznych przygód społeczeństwa przełamującego zniewolenie komunistycznego ustroju.
Jego patriotyczna pieśń “Żeby Polska była Polską” stała się w 80 roku spontanicznym hymnem Solidarności. Powiedzonka, refreny, myślowe skróty pana Janka zapadły w pamięć milionom słuchaczy.
Wprowadził nowy, nie stosowany wcześniej styl prowadzenia kabaretowej narracji, styl, który znalazł licznych naśladowców. Określono go mianem “ojca chrzestnego” kabaretowej branży. Patronował wielu utalentowanym osobom, doprowadzając do sukcesów i popularności znane obecnie gwiazdy estrady.
Dorobił się też potężnych oponentów, nie ułatwiających mu życia. Tak już bywa, że prawdziwy satyryk płaci wysoką cenę za odwagę żartowania z nadętych wielkości.

Fundator Towarzystwa Patriotycznego, w którym początkowo Reduta Dobrego Imienia znalazła formalne ramy organizacyjne. Dziękujemy!

Tadeusz M. Płużański

Dziennikarz, publicysta historyczny, komentator polityczny. Specjalizuje się w powojennej historii Polski. Wieloletni współpracownik Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Publikuje m.in. w „Gazecie Polskiej” i „Gazecie Polskiej Codziennie”, „W sieci”, „Do Rzeczy”, „Naszej Polsce”, „Najwyższym CZASIE!”, „Tygodniku Solidarność”, portalach www.wpolityce.pl,  http://rebelya.pl/.

Szef działu Opinie dziennika „Super Express”. Autor książki „Bestie” – reporterskiego śledztwa o nierozliczonych zbrodniach komunistycznych w Polsce, wyróżnionej w 2012 r. przez kapitułę nagrody literackiej im. Józefa Mackiewicza. Jego kolejne pozycje książkowe to: „Bestie 2” i „Oprawcy. Zbrodnie bez kary”.

Autor apelu do Bronisława Komorowskiego o godny pochówek żołnierzy wyklętych, zamordowanych przez komunistów w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie i zrzuconych do dołów śmierci w późniejszej kwaterze Ł Cmentarza na Powązkach Wojskowych. Od grudnia 2012 r. prezes „Fundacji Łączka”.

Jest synem prof. Tadeusza Płużańskiego, filozofa, w czasie okupacji niemieckiej członka TAP i AK, po 1945 r. żołnierza wyklętego, bliskiego współpracownika rotmistrza Witolda Pileckiego, wieloletniego więźnia niemieckich i stalinowskich katowni.